Servie 2

Maandag 8 juni Kremna – ten oosten van Mokra Gora

’s Ochtens doen we wat huishoudelijke klusjes zoals de was, we plaatsen het weblog en vervangen de lamp van de auto.

Daarna rijden we naar Mokra Gora om met de stoomtrein mee te gaan met de ‘Sargan eight’. Deze smalspoorlijn is aangelegd in de jaren 20 om een verbinding te maken tussen Sarajevo en Belgrado. Dit was een heel lastig stuk traject om te bouwen  omdat er een hoogteverschil van 300 meter overwonnen moest worden. Via een ingenieuze route met heel veel tunnels, die er van bovenaf uitziet als een acht, is dat gelukt. In 1976 reed de laatste trein waarna het traject in verval is geraakt. In de jaren 90 is weer een poging gedaan om de oude spoorlijn op dit stuk weer in ere te herstellen en in 2012 is dit traject weer in gebruik genomen. Het is bij gelegenheid zelfs weer mogelijk om weer met deze trein richting Visegrad in Bosnië te gaan.

Als we op het station  aankomen blijkt dat er een dieseltrein rijdt. Na een korte teleurstelling dat we niet met een echte stoomtrein gaan komen we al snel tot de conclusie dat het ook maar beter is, want de trein rijdt een traject door wel 10 tunnels, wat niet erg aangenaam zal zijn als je in een stoomtrein zit. De ‘Sargan eight’ is een prachtig traject door de beboste bergen en velden. Bij het eindpunt stoppen we even voor we weer terug gaan. Op de terugweg stoppen we nog bij allerlei oude houten stationnetjes die ook in oude staat zijn hersteld. Er is mooi uitzicht en er zijn wat kleine bezienswaardigheden zoals een bron en ook zien we enkele oude stoomtreinen.

De trein is volledig volgeboekt. Er zijn een aantal schoolklassen met kinderen verdeeld over de verschillende coupés en het is dus erg druk. Ze proberen in hun beste Engels wat vragen te stellen, zoals: where do you come from sir, om vervolgens te vragen welke taal wij spreken. Het antwoord ‘dutch’ vonden ze heel grappig en mobieltjes werden er snel bijgehaald. Waarna de dapperste van het stel ons na 5 minuten kwam vragen of dutch hetzelfde was als swedish. Een leerzaam uitje dus. Als de trein gaat rijden stuiven alle kinderen op de kleine balkonnetjes. Bij iedere tunnel beginnen ze keihard te gillen en als we op de terugweg zelf even op het balkon gaan staan snappen we ook wel waarom, want het is op het balkon in de donkere tunnels bijna alsof je in de achtbaan zit.

Eén van de stations is gebruikt door Emir Kusturica in zijn film ‘Life is a miracle’. Het is leuk dat we dat ook kunnen zien. Emir Kusturica heeft speciaal voor deze film ook een etno-begrorpje laten bouwen genaamd Drvengrad (houten dorp). De huisjes zijn dus ook helemaal van hout, ook de daken. Het dorp is nu in gebruik als een soort ‘openluchtmuseum’. In het dorp is een kerkje, er zijn winkeltjes  en restaurants, een zwembad en een bioscoop. En zelfs een watermolen en een kapper. En de oude huisjes doen dienst als hotelkamers. Thuis snel maar eens de film kijken om te zien of we alles kunnen herkennen.

In Mokra Gora zien we nog een prachtige oude gele stoomwals met blauwe en rode onderdelen.

We kamperen op een oude weg die nu niet meer in gebruik is vlakbij Mokra Gora. Een prachtige plek met uitzicht op de bergen.

Dinsdag 9 juni Ten oosten van Mokra Gora – bij Zoavine jezero (meertje)

We rijden richting Tara national park. Florian en Esther vallen beide in slaap tijdens het rijden en Herman vindt een mooi schaduwplekje bij het stuwemmer Zaovine Jezero waar hij lekker kan zitten tot iedereen weer wakker is. We besluiten hier te blijven om lekker te relaxen. Florian kan zijn emmer vol dennenappels in het water gooien die hij eerder op de dag heeft verzameld. Dan gaan we met zijn drieën zwemmen. Florian wil tot onze verbazing ook in het water en giert het uit als hij bij papa op zijn nek steeds een stuk onder water wordt gedompeld. Na deze verkoeling maken we een kampvuurtje om aardappelen te poffen. We hebben niet veel eten meer op voorraad maar van alle restjes maken we nog een heerlijke salade.

Het meer heeft een beetje de vorm van een eikenblad met allemaal smalle uitlopers. Er zijn overal kale steile oevers zichtbaar met randen van een veel hoger waterpeil. Doordat de oevers zo steil zijn is het meer vrij ontoegankelijk.

We zien onderweg allerlei vrachtwagens met boomstammen. Hier in Servië lijkt het in de nationale parken toch wel erg gericht op recreatie en commercie, meer dan natuurbeheer. Maar evengoed is het hier prachtig en we komen nauwelijks mensen tegen

We dollen met Florian op bed. We vallen om, of storten neer, wat was het ook alweer. Florian maakt er van: ik ben omgestort. We zijn allemaal omgestort.

Als Florian op bed lig genieten we nog lang van het kampvuur en de mooie sterrenhemel. We horen heel veel dieren. Er loopt iets groots door de bosjes wat de weg oversteekt en door het bos verder scharrelt (zwijnen?), en we horen van allerlei vreemde geluiden. We denken van kleine zoogdieren, maar ondanks pogingen van Herman met zijn zaklamp zien we er geen een. Het gras is te hoog en de begroeiing bij het bos is veel te dicht. In de verte onweert het aan twee kanten maar bij ons is het helder en droog. We boffen weer eens enorm met het weer.

Woensdag 10 juni bij Zoavine jezero (meertje) - Vrhpolje

Als Florian wakker wordt ziet hij een zaklantaarn naast zich liggen in bed en hij vraagt: wat is dat nou? Esther antwoord: die heeft papa daar neergelegd voor als er ’s nachts diertjes zouden komen bij de bus, maar het heeft alleen maar geregend dus hij heeft niets gezien. Florian doet de zaklantaarn aan en schijnt op zijn knuffeldieren en roept heel blij: ik heb wel diertjes gevonden!!

Het is gisteravond direct nadat we op bed zijn gaan liggen hard gaan regenen. Het plenst een groot deel van de nacht met veel onweer, maar ’s ochtends als we opstaan is het droog en het is zelfs weer erg warm. Het weer is wel een beetje vreemd. Het ene moment is het bewolkt en het andere moment is er een brandende zon.

Florian had zich er op verheugd om weer toast te maken op het kampvuur, maar daarvoor is het te nat, dus maken we toast in de koekenpan. Daar eten we heerlijk bergen verse aardbeien bij.

Na het ontbijt vermaakt Florian zich met spelen in de plas met zijn takkenbootjes. Hij zit op zijn hurken en soms zit zijn kont maar een paar centimeter boven water. We snappen niet hoe hij het voor elkaar krijgt droge billen te houden. Op een gegeven moment ontdekt hij zijn schaduw in het water. Hij ziet zichzelf staan met een stok in zijn handen. Hij gaat eerst zijn lege hand op de lege schaduwhand slaan. Dan gaat hij de schaduw prikken met de stok, waarna hij heel verbaast kijkt dat hij tegen een andere stok aanprikt.

We zoeken nog wat munt om te drogen en we rissen de gedroogde tijm.

We rijden langs de rivier de Drina. De rivier is niet altijd evengoed te zien maar het is een mooi groen dal met wat kleine akkers, af en toe wat kleinschalige bebouwing en bos. Ook hier worden weer veel frambozen geteeld. Ze staan nu massaal in bloei. Overal zien we bergen frambozenkistjes klaar staan en we zien ook een koelhuis voor opslag van frambozen. Servië schijnt wereldwijd het grootste exportland te zijn van frambozen. Bij een standje langs de weg kunnen we een kilo van de eerste oogst frambozen kopen voor 2 euro. Ze zijn heerlijk en Florian eet er ook lekker van mee.

Hij is in de vakantie weer veel meer dingen gaan eten. Hij valt echt aan op al het zomerfruit zoals kersen, perziken en nu dus frambozen. En aardbeien wil hij ook maar alleen als ze klein zijn. Ook het avondeten eet hij veel meer mee. Macaroni met tomatensaus met daarin allerlei verschillende groenten, bonen, mais en sojabrokjes wordt gulzig opgegeten terwijl hij verkondigt dat dat samen met pannenkoeken met honing en appel zijn lievelingskostje is. Ook rijst gemixt met groente en peulvruchten eet hij nu. Verder eet hij ook ineens vis. Vreemde broodsoorten eet hij allemaal, maar dat was altijd al zo. We hebben tijdens de vakantie ook al meerdere keren polenta geserveerd gekregen wat hij ook lekker vindt, hij vindt hij net pap of pudding ook al is het niet zoet . Het is echt verschrikkelijk fijn dat Florian na 2 jaar eetproblemen ineens zoveel mee eet en er ook nog enthousiast over is.

Onderweg zwaait Florian naar alle tractors, vrachtwagens en dergelijke. Soms bij de weg en dan wordt er vaak terug gezwaaid of getoeterd. Maar hij zwaait ook rustig heel fanatiek van achter de kampeerbus als we zitten te lunchen, en de vrachtwagen niets kan zien. Of naar een vrachtwagen aan de andere kant van de rivier. Dat is zo schattig! Ook het enthousiasme bij het zien van boerderijdieren blijft heerlijk. En als Esther verzucht dat ze wel eens wat meer spannende dieren zou willen zien roept Florian: we hebben al dieren gezien. Er waren al schapen! Hopen wij om wat wilde dieren te zien. Florian is helemaal tevreden met alle dieren die wij nu zien.

Er staan ineens allemaal borden een zijpad van de Drina in naar een kloof, waar ook gieren zouden moeten zijn. Maar halverwege het pad zien we een ingestorte brug die het hoogwater van vorig jaar niet heeft overleefd. Er is weliswaar een nieuwe brug gebouwd, maar het pad wordt hierna heel slecht en er komen ook splitsingen zonder dat nog wordt aangegeven waar we heen moeten. We gaan dus maar weer terug naar de weg langs de Drina. Het valt hier op dat overal langs de weg in kleine groepjes geconcentreerde graven staan. Het lijkt erop dat ieder huis een eigen begraafplaatsje heeft op zijn stuk grond.

We zoeken al een tijdje naar een kampeerplek en als we bordjes zien van een etnodorp met een tekentje van een herberg gaan we richting de rivier om poolshoogte te nemen. Vlak langs de rivier vinden we een gezellig ingericht restaurant met een prachtig terras bij de rivier. Er staan allemaal houten huisjes die mooi zijn beschilderd waar je kunt overnachten. Als we informeren of we op de parkeerplaats mogen overnachten wordt ons verteld dat we daar gratis mogen kamperen. Het is een prachtige rustige plek dus dat is erg fijn. We gaan snel nog stenen gooien met Florian bij de rivier en daarna gaan we eten op het terras. We krijgen heerlijke tomaten- en witte koolsalade, forel en friet. Als we informeren naar het dessert begrijpen we het antwoord niet. We denken dat we niets meer krijgen, maar ineens staat de ober daar met twee opgevouwen pannenkoeken. De ene gevuld met iets van fijngemalen nootjes, en de ander met superlekkere aardbeienjam. Tezamen met zeven drankjes is de rekening inclusief fooi 20 euro.

In de verte onweert het al een tijdje en ziet de lucht er dreigend uit. Tijdens het toetje eten begint het ineens keihard te waaien. Binnen in het restaurant is de elektra uitgevallen en is het donker. De tafelkleden inclusief alles wat daar opstaat beginnen buiten weg te waaien. En terwijl de ober de kaarsen aansteekt hollen de gasten op en neer om alles snel binnen te brengen. Net op tijd want het begint keihard te regenen. Kennelijk zijn de kaarsen op de bon want als de lampen plotseling weer aangaan worden de kaarsen snel weer uitgemaakt. Om ze een kwartier later weer snel aan te steken omdat wederom het licht uitvalt en het vanuit het niets pikkedonker is in het restaurant. Kennelijk gebeurt dat hier nogal regelmatig want als wij in de bus zitten zien we dat in de omgeving weer overal het licht uitvalt.

In het restaurant komt het onderwerp ineens op spoken. Als Esther heel hart BOE roept naar Florian onder vermelding van het feit dat ze een spook is roept Florian: Dat zeggen koeien ook! In de kampeerbus moet er nog spookje gespeeld worden. Dus pakken we een wit laken van het bed. Florian giert het uit van het lachen en wikkelt zich continu in het laken en wil samen met ons onder het laken en dan heel hard boe roepen en dollen. Dikke pret dus.