Servie 1

Donderdag 4 juni - ten zuiden van Novi Pazar vlakbij Stari Ras - vlak voor Kopaonik

Eerst wil Florian nog spelen bij rivier waar hij stokken als bootjes laat varen. Daarna bezoeken we het orthodoxe klooster Sopaonic uit de 13e eeuw. Dit klooster is werelderfgoed vanwege de prachtig bewaard gebleven religieuze fresco’s. Ook zijn er veel iconen en schilderingen over het leven van een belangrijke familie en er staan veel grafstenen met gezichten erop. We zijn de enige bezoekers.

Daarna bezoeken we nog het  Sint Peter klooster uit de 9e eeuw en ook werelderfgoed omdat het het oudst bewaarde klooster is in deze regio. De deur van het klooster moet eerst met een reuze grote sleutel worden geopend. Ook hier zijn weer iconen te zien. Rond de kerk staan schots en scheef staande grafstenen uit de 18e en 19e eeuw.

We rijden verder naar het nationaal park Kopaonik. We wildkamperen op een veld in het bos met een overdekte hut met tafels en bankjes en een kampvuurplek. We poffen aardappels en we roosteren ook de uitjes en paprika die we nog hebben. Samen met de restjes van de dag ervoor en een knoflooksausje gemaakt van knoflook met een restje yoghurt en avjar hebben we een heerlijk feestmaal. Als toetje eten we kersen. Florian is daar sinds de vakantie helemaal gek van.

Vrijdag 5 juni vlak voor Kopaonik – Selova

Voor we vertrekken wil Florian eerst emmers vol dennenappels gooien in de rivier vanaf het bruggetje. Verder speelt Florian met een stok met een grote plastic zak eraan die dienstdoet als vlieger.

Na het ontbijt maken we een wandeling langs een rivier met watervalletjes. Florian zoekt bootjes (takjes) en vindt het leuk om door de kleine stroompjes en modder op het pad te lopen en vindt kikkervisjes in een plas op het pad. Onderweg eten we pinda’s, waar Florian vervolgens de doppen weer van gebruikt als bootjes.

Vanaf de pas bij Kopaonik hebben we uitzicht op het prachtige heuvelachtige landschap van Kosovo. Vele rijen heuvels liggen achter elkaar getrapt in het landschap. Onderweg hebben we een kortstondige bui en wat onweer maar gelukkig pas nadat we de pas over zijn.

Op de kaart staat een onverhard pad maar het is een redelijk goede asfaltweg. Maar als op de kaart het asfalt begint, rijden wij ineens op een keienpad met veel gaten. Later wordt het weliswaar asfalt maar de kwaliteit verbetert niet echt.

Het ziet er hier nog wat armer uit dan gister. Veel vervallen huizen en huizen gebouwd met onafgewerkte bakstenen. Ook zien we veel huisjes gebouwd van hout met leem. Er rijden hier ook redelijk veel kleine oude autootjes  zoals yugo, lada en zastava rond. Onderweg ziet Herman nog een prachtige gele wielewaal, en Esther een hop. We zien ook nog een erg fikse landschildpad op de weg lopen. Florian is helemaal gek van het beestje en aait de schildpad en geeft hem knuffels en kusjes voordat Herman en Florian de schildpad verplaatsen naar een veiliger plekje.

We wildkamperen op een vlakte naast de weg vlakbij een stuwdam die nooit in gebruik is genomen. Daar vinden we bosaardbeitjes die we lekker als toetje kunnen eten. Ook plukken we veel tijm om te drogen en mee naar huis te nemen.

Zaterdag 6 juni Selova – Blace

We plukken na het ontbijt eerst nog een flinke bos extra tijm om te drogen voor thuis en een beker zoete miniaardbeitjes, Florian wil graag de aardbeitjes voeren aan de schildpad van gisteren, maar die is helaas nergens meer te vinden. Wel komt er nog een koe langs op onze ‘camping’.

We rijden een stuk richting Kosovo. Het is een afwisselend landschap met bos, heuveltjes, akkertjes met aardappelen, mais en fruitbomen. We zien ook veel frambozenplantages en er zijn veel aardbeienplukkers aan het werk. We doen boodschappen en kopen wijn, die ze hier voornamelijk in literflessen verkopen. We zien hier overal mini-tractors met twee wielen die gebruikt worden om een kar te trekken of een landbouwwerktuig aan te koppelen. Ook zijn hier net als in de andere Balkan landen weel boomstammen wit geschilderd. We weten nog steeds niet waarom dat wordt gedaan.

Het is de hoofdweg naar de hoofdstad Pristina maar de weg is in bijzonder slechte staat met al honderd keer opgevulde gaten, en nog meer niet gevulde gaten. Het grootste stuk kunnen we maar 30-40 km per uur rijden terwijl het een 80 km weg is. Soms zakt dit naar 20. We zien tot blijdschap van Florian weer eens een ezel en ook zit er weer een slang op de weg.

We bezoeken Davolja Varos. Door erosie zijn hier in twee valleien allerlei pilaren van gesteente ontstaan met meestal een platte steen erbovenop. Op de meeste plekken is al het gesteente verdwenen, behalve op de plekken waar een harde steen het onderliggende gesteente heeft beschermd. De hoogste pilaar is maar liefst 20 meter hoog. Het is een prachtig gezicht door de speciale vorm van de pilaren en de gele en rode kleuren van het gesteente. En de naastgelegen hellingen zijn ook prachtig geel een roodachtig van kleur. Voor we de pilaren bereiken wandelen we nog een stuk door het bos. Er zijn allemaal beelden neergezet van beschilderd beton en van hout en onderweg komen we ook nog langs een bron waar het water zo uit de grond komt bubbelen en dan over een vlakte stroomt met rode ijzerhoudende grond.

Aan het eind van de middag rijden we nog een stuk richting west Servië. We zien bij een pad naar rechts ineens een bordje staan met een mammoet erop en die zou 3 kilometer verderop moeten zijn. Dus we gaan poolshoogte nemen. Maar Herman rijdt nu we een fossiel op het spoor zijn iets te enthousiast het pad in zonder goed op de staat van het pad te letten en ondanks Esthers suggesties te stoppen rijdt hij verder ook al wordt het een onverhard pad en wordt het pad smaller en erg steil. Uiteindelijk is het pad zo slecht dat we niet verder meer kunnen maar ook keren is hier onmogelijk. En we kunnen ons ook niet voorstellen dat er hier ook maar ergens een mammoet te zien is. Dus moet Herman het hele steile smalle stuk achteruit rijden zonder dat we iets gezien hebben. Maar hij is daarna wel geslaagd voor zijn achteruit-rij-diploma.

Onderweg ziet Herman opeens een vrij grote schildpad midden op de rijbaan van een behoorlijk drukke weg. Herman stopt snel, maar we moeten hier snel weer weg want allerlei auto’s zijn ons al aan het inhalen omdat we midden op de weg stil staan. De schildpad is helemaal weggekropen in zijn schild vanwege de voorbijrazende auto’s. En we zien dat de schildpad een lichte kras op zijn schild heeft, waarschijnlijk van de onderkant van een auto. Waarschijnlijk ist hij daarom ook zo bang geworden. Deze plek en de bebouwde omgeving is duidelijk ongeschikt voor de schildpad dus nemen we de schildpad mee in de kampeerbus om hem een kilometer verder ergens terug te zetten in de bosjes op een rustige plek.

We wildkamperen weer ergens bij een riviertje bij Blace, want er zijn hier nergens campings.

Zondag 7 juni Blace – Kremna

’s Ochtends als we net wakker zijn loopt er een kudde schapen bij de kampeerbus, en zo hebben we tot groot plezier van Florian weer een schapencamping. De schaapherders zijn een ouder stel. Met handen en voeten kletsen we een tijdje gezellig met ze. Ze zijn nieuwsgierig naar onze herkomst, en ook willen ze precies weten wat onze verdere reisplannen zijn.

We rijden vandaag een flink stuk naar het westen van Servië. We zien onderweg een kleinschalig heuvelachtig landschap met veel bos op de hellingen en kleine akkertjes in de dalen. Er worden in dit gebied veel frambozen geteeld, maar die zijn nog niet rijp helaas. De aardbeien wel.

Onderweg zien we een bronnetje met een kleine parkeerplaats. Het blijkt een ideale stopplek want wij kunnen onze watertank hier bijvullen en een berg afwas doen en Florian kan hier heerlijk met water spelen.

Er zijn hier overal onbewaakte spoorwegovergangen met alleen maar stopborden , waar je dus zelf moet stoppen en kijken voor je kunt doorrijden.

We rijden weer langs prachtige bloemenvelden en we rijden nog een pad in naar een kloof waar we nooit aankomen omdat de weg te slecht wordt en er ook geen goede bewegwijzering is. Dat is iets waar ze in Servië sowieso niet zo goed in zijn. Borden naar bezienswaardige plekken ontbreken vaak helemaal, of ze staan er maar van één kant. En als je dan iets volgt houden de bordjes daarna meestal op waardoor je het alsnog niet kunt vinden. Ook de kilometeraanduidingen op de bordjes kloppen vaak voor geen meter. Ook zijn er hier in Servië extreem veel kloosters. Het is echt ongelooflijk maar het lijkt wel alsof ieder dorp hier een klooster heeft.

We zien hier uit het niets ook ineens heel verkopers met aardewerken bloempotten en andersoortige kitscherige aardewerk.

We kamperen op een camping bij de Tara kloof te midden van een kleine perenboomgaard, waarvan de eigenaar sterke drank stookt.