Ljubjana en karst

Zaterdag 11 april Bohinjska Bistrica – Ljubljana

We vinden een camperplaats in een dorpje 6 km buiten Ljubjana. Je zou zo dicht bij een grote stad verstedelijkt gebied verwachten, maar we kunnen naar Ljubjana fietsen via een weg dwars door het platteland, met aan een kant bos, en aan de andere kant een vlakte met kleine akkertjes en in de verte bergen. Er staan veel houten schuren waar van alles staat opgesteld zoals voertuigen, houtstapels, gereedschap en dakpannen. Ook staan er houten rekken mat smalle afdakjes van oranje dakpannen waar zomers graan te drogen hangt.

Veel mensen zijn hun akkertje aan het omploegen en bewerken en zijn de eerste dingen aan het zaaien. Er staan ook veel gekleurde bijenkasten.

Ljubljana heeft een klein en compact centrum en telt maar 250000 inwoners. Het is erg  druk en toeristisch met voornamelijk Slovenen. We worden meestal ook aangesproken alsof wij ook Slovenen zijn. We fietsen rond door de stad en kijken bij de driedubbele brug, een aantal pleinen en de rivier die dwars door de stad stroomt en waar je veel terrassen ziet. Er zijn veel mooie gebouwen waaronder enkele in Art Nouveau stijl.

We kijken ook bij een markt en kopen er groente en vers geperste appelsap. We proberen alleen te kopen bij de stalletjes waar mensen staan die echt alleen spullen hebben liggen uit de eigen moestuin. Esther wil een bol knoflook en bij een wel heel armetierig kraampje met weinig aanbod en een oud vrouwtje wil ze de knoflook kopen. Maar de vrouw vindt 1 bol knoflook zo weinig, dat er niet betaald mag worden. Dus gaan we met  de gratis bol knoflook op zoek naar een appelkraam om een appel te kopen voor Florian. Maar ook daar weer een erg aardige verkoper.  Want we kopen maar 1 appel maar Florian is zo enthousiast over zijn appel dat hij er als kadootje nog eentje extra  krijgt.

Florian gaat met loopfiets mee door Ljubljana en trekt veel bekijks. Iedereen vindt hem grappig op zijn rode fietsje met zijn olifantjes t-shirt. Als we geld hadden gevraagd voor alle foto’s die van hem zijn gemaakt waren we nu rijk. Op het plein bij het parlement zijn donkere stenen die een soort ruitpatroon vormen. Florian vindt het geweldig  om te fietsen op deze lijnen en scheurt als een idioot rond op zijn fiets. Ook vindt hij het leuk om rond de fontein te racen.

We eten bij het restaurant van camperplaats en hoeven daarom geen geld voor de overnachting te betalen. Florian kan eerst heerlijk buiten spelen bij de houten trein en met de driewieler, en later als we naar binnen verplaatsen blijkt er ook nog een hele speelhoek te zijn. We krijgen een heerlijke rijk gevulde groentesoep met onder meer mais en courgette, forel met spinazie, reuzenbonen en polenta en een plaatselijk dessert (Kuhinja).  Ze noemen het strudel, maar wij vonden het meer een soort opgerolde pannenkoek met noten en cottage cheese/ kwark. Heel lekker en weer totaal anders als de pannenkoekjes die we eerder al een keer kregen.

Zondag 12 april Ljubljana

Wederom gaan we met de fiets naar Ljubljana. Herman en Florian gaan samen naar de dierentuin terwijl Esther naar een de National Gallery gaat. Florian is heel blij dat hij wilde zwijnen met kleintjes  ziet. Want een dag eerder heeft hij een puzzel gekregen waar ook een wild zwijn met jonkies op staat. Daar heeft hij het dus continu over. De zebra’s vindt hij het leukst. En de giraffen want dat zijn zijn lievelingsdieren. En hij vertelt Esther later dat ook het lievelingsdier van mama, een olifant, in de dierentuin te zien was. En ook het lievelingsdier van papa, een schildpad.

Het kunstmuseum valt wat tegen. Het is een enorm gebouw, maar effectief is er vrij weinig te zien. Veel loze ruimte waar helemaal niets is. En wat er te zien is valt tegen. Wat beelden die Esther niet echt kunnen boeien, en veel kunst waar ze geen interesse in heeft. Er is gelukkig nog een kleine  tentoonstelling met wat schilderijen met als thema Normandië. Dat is nog wel de moeite waard.

Esther gaat voor de lunch op een terras aan de rivier en krijgt er heerlijke aardappelsoep met truffel.  Het is echt waanzinnig lekker.

We gaan met zijn allen nog met een schuine lift met rails (funicular) omhoog naar het kasteel.

Op het terras genieten we van het heerlijke weer. Het is vrij helder en we genieten vanaf de toren van het mooie uitzicht op de stad, de bossen en de besneeuwde bergen.

Er is een prachtige dubbele wenteltrap in de toren.

Onderaan de funicular staat nog een kangoeroe en Florian roept meteen dat hij een babykangoeroe is.

Florian ziet vanaf de toren ook de fontein waar hij het een dag eerder  zo leuk vond om keihard rondjes omheen te rijden op zijn loopfiets. En hij wil er beslist weer heen. Hij blijft dat herhalen de hele weg naar beneden. Dus gaan we maar weer langs de fontein. Zodat Florian er weer rondjes omheen kan racen. Hij fietst echt de hele dag en soms moet je dan ook even uitrusten…

’s Avonds gaan we terug naar het restaurant van de truffelsoep en genieten op het terras van een heerlijk 3-gangendiner met huisgemaakte gnocchi, ravioli en strudel.

Maandag 13 april Ljubjana – Razrdrto

We rijden door een karstgebergte. Oplossing van kalksteen heeft hier het hele landschap gevormd. Dat is te zien aan enorme trechtervormige kuilen (dolines) en grotten. Er zijn er gebieden waar rivieren naar toestromen en schijnbaar ophouden maar die ondergronds verder gaan. Je ziet dus een rivier stromen, en ineens verdwijnt de rivier zomaar ondergronds. Er zijn hele grottensystemen ontstaan vanwege de oplossing van kalk door ondergrondse rivieren.

Wij rijden dwars door een rivierdal in het bos langs een weg bij de grotten en ondergrondse rivier Rakov Skocjan (niet te verwarren met de beroemde grotten van Skocjan waar we morgen heen gaan).

Er is hier geen toerist te bekennen, maar wat we zien is zo extreem spectaculair. Het is bijna niet te omschrijven.

Zo zien we opeens  de rivier verdwijnen in een grot en gedurende het dal op verschillende plekken weer boven de grond komt op plekken waar grotten/oplossingsgaten zijn ingestort. Op sommige plekken zitten ook natuurlijke rotsbruggen over de rivier.

Op 1 plek zien we uit het niets water opborrelen waar de rivier bovengronds weer verder stroomt. Heel bizar.

We stoppen op een plek waar je vanaf grote hoogte via een gat stijl naar beneden kan lopen in de  grot van de ondergrondse rivier. Je hoort een enorm geraas en ook hoor je het hoge gepiep van vleermuizen die in de grot zitten.

Op een andere plek lopen we hoog boven de rivier die we via een ingestorte grot kunnen zien. In het midden loopt een natuurlijke rotsbrug over de rivier heen vanwaar je diep onder je niet alleen de rivier ziet, maar ook verschillende grotten waar de rivier doorheen stroomt.  We lopen een pad stijl naar beneden en kunnen daar de rivier zien die door de grotten stroomt.

Florian klimt als een klimgeit over de stenen naar beneden. Via een klein bruggetje gaan we over de rivier heen en lopen

dan via een smal paadje dwars door de grot heen naast de rivier. Waar ook prachtige varens en bloemen staan.

We lopen ook onder de natuurlijke brug door, en als we naar boven kijken zien we door 2 enorme gaten de lucht met een stuk steen ertussen (en Florian merkt natuurlijk op dat dat het cijfer 8 is!). Het steen tussen de stukken lucht is de natuurlijke brug waar we boven overheen zijn gelopen (nou ja, Herman niet, want die vond dat echt te eng).

Het is spectaculair en indrukwekkend, wat nog wordt versterkt door de geluiden van de rivier en het geraas als je door de grotten loopt met de rivier pal naast je.

’s Middags zien we nog een bijzonder karstverschijnsel. Het periodiek droogvallend Cernisko meer. Het meer beslaat een gebied van 25 km2. Maar door karstinsijpeling verdwijnt het water heel langzaam in de grond. Door dit fenomeen verdwijnt al het water langzaam en zomers is het gehele gebied kurkdroog. Wij zien het meer wat nog grotendeels vol zit met water, en je kunt je gewoon niet voorstellen dat al dat water over een paar maanden ineens is verdwenen.

Op weg naar de camperplaats rijden we nog langs het Predjamski Grad kasteel. wat we alleen van de buitenkant bekijken, terwijl we heerlijk op een terrasje zitten. Het is een schitterend bouwwerk in de rotsen.

Dinsdag 14 april Razdtro - Izola

We gaan naar de Skocjan grotten, wederom een bijzonder karstverschijnsel. De grotten zijn erg bekend omdat ze op de werelderfgoedlijst staan. We krijgen een rondleiding waarbij we via de doline (een oplossingsgat waar kalksteen is opgelost door regenwater) in de grot komen.

We komen in verschillende ruimtes met druipstenen. De grootste zaal was enorm groot. Een ronde koepelvormige ruimte die de kathedraal wordt genoemd. Ongeveer 30 meter hoog en140 meter in doorsnede. Het hele parkeerterrein zat erboven. Reusachtige stalactieten en stalagmieten, en overal ook kleinere druipstenen. Het was groots en overweldigend.

Via enkele druipsteengrotzalen komen we uiteindelijk bij de ondergrondse rivier de Reka. Een ruimte van 130 meter hoog. Wij lopen 70 meter hoog langs de rand van de grot en kijken van boven in de kloof waar de Reka tevoorschijn komt. Het water raast via allerlei watervalletjes bulderend door de ondergrondse kloof en het is enorm indrukwekkend om dat zo in de diepte te zien. Het geluid van het water erbij maakt het nog spectaculairder.  We lopen via een brug ook nog over de ondergrondse rivier heen die je dan in de diepte kunt zien liggen. Hier heeft Herman overigens niets van gezien want die vond het een heel griezelige brug. Esther niet. Die was meer onder de indruk van het oude wandelpad dat door de grot loopt. Bizar smalle paadjes die vlak langs de wand lopen met enorme afgronden ernaast, en allerhande enge paadjes over de rivier heen. Je kunt je werkelijk niet voorstellen dat iemand dat pad ooit levend heeft kunnen volbrengen.

De rivier die we bekijken stroomt eerst 50 km bovengronds, dan verdwijnt hij in de grot waar hij 3 km verder stroomt, en dan verdwijnt hij in een gat (Siphon) verder de diepte in. Bij Triest in Italië komt hij 40 km weer boven de grond. Echt onvoorstelbaar.

Aan het einde van de rondleiding zit nog een verticale wand met van boven naar beneden  allemaal drooggevallen kalkterrassen/poeltjes. Het doet ons aan foto’s van Pamukkale in Turkije denken.

We hebben helaas geen foto’s van de grot omdat fotograferen verboden is. Maar als je even googled snap je wel wat we bedoelen.

Oh ja, nog wel en foto van de uitgang:

Hoewel het erg zonnig is vinden we het buiten koud wat wordt veroorzaakt door de koude wind. We hadden al gezien dat er overal vrij kleine bomen staan, en van de gids horen we hoe dat komt. Nog maar 56 jaar geleden was het hele gebied kaal en was er alleen maar kale rots te zien. Door de koude grond en de arme ondergrond wilde er niet veel groeien. Ze hebben toen massaal naaldbomen aangeplant, en toen die er eenmaal stonden is er ook meer inheemse vegetatie gekomen. Met name de loofbomen zijn dus nog erg jong.

Onderweg naar Izola rijden we nog langs een middeleeuws kerkje in Hrastovlje. In ons reisboek ten onrechte aangemerkt als werelderfgoed, maar toch zeker wel erg spectaculair. Vanaf de bergweg zien we het ommuurde kerkje al liggen. Het reisboek en het bord ter plaatse meldden dat het kerkje is gesloten op dinsdag. En het is helaas dinsdag. Maar hoewel met koeienletter staat aangegeven dat het dicht is, is het kerkje toch gewoon open. Het is heel klein en bij binnenkomst zien we meteen de prachtige beschilderde wanden. Er zit een meisje om de entreegelden te innen. En ze vraagt direct waar we vandaan komen. We hebben de portemonnee nog niet eens opgeruimd en tot onze stomme verbazing krijgen we via de luisprekers in perfect Nederlands precies te horen wat er op ieder stukje muur geschilderd is. En voor de zekerheid wordt ook de juiste wand nog beschenen met een lampje. Het gehele scheppingsverhaal is te zien en op een wand staat de dodenmars. Schijnbaar is het kerkje daar over de hele wereld beroemd om. Een lange rij mensen van allerlei rangen en standen en geraamtes lopen afwisselend in een rij naar de hemelpoort waar over hun verdere lot besloten wordt.

Ik heb nooit eerder zo’n prachtig beschilderd kerkje gezien en als je het kerkje aan de buitenkant ziet kun je je ook niet voorstellen dat de binnenkant zo prachtig is. Behalve ons is er verder helemaal niemand. En het zou ons niets verbazen als we die dag de enige bezoekers zijn. Het ligt niet eens heel ver van de grote weg, en in een stad was het zeker een topattractie geweest. Onwaarschijnlijk dat zo iets moois zo onbekend is en verstopt zit.