Marokko deel 1

Zondag 10 oktober (2181 km: Santa Elena provincie Jaen, Fr)

‘s ochtends in het toiletgebouw zijn nogal wat dieren, waarvan sommige van mij (Esther) ook wel weg hadden mogen blijven. Bij de douches stikt het van de duizendpoten. Op een of andere manier lijken het net regenwormen, en ze zitten echt overal. Je kunt werkelijk geen stap normaal zetten. Vreemd genoeg zitten ze niet bij de heren. Ook in het dames toiletgebouw tref ik een grote bidsprinkhaan (?) en een werkelijk enorme krekel.

Terug bij de auto ontstaat er in ene een enorm kabaal in de bomen. Een groep vogels die qua vorm en gedrag wat weg hebben van eksters vliegen van boom naar boom en scharrelen rond op de grond. Ze hebben een zwarte pet, lichtblauwe vleugels en een witte buik. Geen idee wat de naam is.

Opvallend aan het stuk weg na Madrid is dat er zo verschrikkelijk veel benzinestations en hotels zijn. Ze groeien letterlijk aan de bomen (terwijl die er echt niet zijn). Tevens een overschot aan gelegenheden met rode lampjes.

Na Linares zijn er megaplantages met olijfbomen. Geen berg is meer intact. Tientallen kilometers achtereen.

Het laatste stuk naar Marokko is het landschap weer wat normaler gelukkig. We proberen een camping te vinden waar we in 1999 hebben gestaan, ergens tussen Algeciras en Gibraltar, maar het is niet te vinden, en we komen door deze zoekactie ook nog 2 keer door het verschrikkelijke centrum van Algeciras.

We besluiten richting Tarifa door te rijden en vinden daar een camping direct aan zee. We zitten in de hoek van de baai met een stuk kwelder dus erg mooi.

Het is hier stukken beter dan het stuk voor Algeciras, en ook Tarifa bevalt ons stukken beter dan Algeciras, dus we besluiten om morgen vanaf Tarifa te vertrekken en niet vanaf Algeciras, ook al gaan daar de meeste boten naar Marokko.

Maandag 11 oktober 2645 km: Tarifa

We vertrekken om 13.00 met de boot uit Tarifa. De prijzen voor de boot verschillen sterk afhankelijk van waar je de kaartjes koopt. We informeren eerst naar de prijzen bij de boot zelf. Even shoppen om de hoek leert echter dat de kaartjes daar minder dan de helft kosten. En dat is niet omdat we afdingen,bij de boot liggen folders en staan de prijzen overal, dus het lijkt in orde. Waarom de verschillen toch zo groot zijn is onduidelijk.

Tarifa is een gezellig vestingstadje. Het is erg mooi weer en we kunnen de kust van Marokko goed zien. De boot is erg modern en de formaliteiten aan boord, paspoort laten afstempelen en een immigratieformulier invullen en laten controleren, gaat erg efficient. Dit in tegenstelling tot onze vorige reis naar Marokko in 1999 Toen we op een of ander afgekloven schip terecht kwamen met zoveel mensen aan boord dat het leek alsof we op een vluchtelingenboot waren terecht gekomen. Na 45 minuten zijn we dan eindelijk aangekomen in Marokko, om precies te zijn in Tanger.

Het duurt dan nog wel een uur voor we daadwerkelijk verder kunnen rijden, want we moeten door de douane en er moet een auto import verklaring ingevuld worden. Maar als we in de rij staan krijgen we allebei direct een glaasje muntthee, dus dat is in ieder geval een leuk welkom. Bij de douane lopen erg veel oude mannetjes rond die van alles doen waar ze wat geld voor willen hebben. Voor de muntthee willen ze wat hebben, en als Herman de paspoorten afgeeft aan een officiële beambte komen ze later terug met met de paspoorten en ingevulde formulieren. Het blijken later dezelfde formulieren te zijn als die we zelf al ingevuld hebben, maar we ontkomen er evengoed weer niet aan ook hier iets voor te betalen. Gelukkig hebben we al wat ervaring in dit land. We geven voor beide diensten 50 eurocent. Natuurlijk leidt dat tot geklaag dat het een euro moet zijn. Maar de mensen die een euro geven krijgen klachten dat het 2 euro moet zijn. En als je 2 euro geeft moet het een briefje zijn…. Zo zijn we dus uiteindelijk met wat geduld en maar 1 euro armer door de douane, die ons zeer vriendelijk een bon voyage wensen.

We willen langs de kust naar Mousselham rijden. Hoewel er inmiddels een tolweg loopt van noord naar zuid en we dat dus snel kunnen doen, doen we dat dus niet, want we zijn de tolwegen nu wel zat, en willen vanaf nu dit soort wegen mijden. Echt kleine wegen gaan die kant niet op dus kiezen we voor de oude hoofdweg N1 om zuidwaarts te gaan. Dat is ongeveer 150 kilometer verder dus wij denken daar 2 uur later , rond 17.00 uur, te zijn. Uiteindelijk komen we pas na half acht aan op de camping. Eerst kost het wat tijd om nog te pinnen, want een aantal automaten doen het om onverklaarbare redenen niet. Dan moeten we nog tanken. De diesel is 7,31 dirham per liter, ongeveer 73 cent dus. Dat is een stuk goedkoper dan in Spanje waar 1,10 toch echt wel de ondergrens is. Het is steeds erg grappig als we gaan tanken als de tank bijna leeg is, want niemand rekent erop dat we een extra tank hebben van 35 liter. En er kan sowieso al iets van 70 liter in. De tankbediene staat dus weer erg raar te kijken als de teller maar blijft doorlopen en hij uitkomt op 95 liter. In Spanje kreeg Esther bij het af rekenen zelfs al een keer de vraag of het wel klopte.

Onderweg veel kraampjes met bergen gele meloenen, en soms ook nog wat andere meloenen en pompoenen. Esther heeft pech, want die lust geen meloenen, en er liggen er nog duizenden in de velden, dus we zullen dit nog wel wat weken zien. Langs de weg en in de velden lopen regelmatig zwerfhonden.

Bij Larache moeten we een parallelweg nemen, want de N1 gaat de verkeerde kant op, maar we missen deze weg, en rijden hierdoor toch met de N1 het binnenland in richting Rabat. We denken dit vrij eenvoudig op te lossen om vanaf de volgende afslag met een gele weg alsnog richting de kust te gaan. Maar deze weg blijkt zeer slecht, en we zijn blij met onze auto omdat we alle kuilen en diepe plassen langzaam maar makkelijk kunnen trotseren.

Onderweg zien we overal zilverreigers. En we ontdekken ook 5 “kleine uilen” omdat er 1 op de weg, en 1 vlak naast de weg op een heuveltje zit. We kunnen er vrij dichtbij komen en kunnen de gele ogen goed zien. Ze zijn echt prachtig

Sinds we op de gele weg rijden trekken we de aandacht van de lokale bevolking. Het is een pad waar verder geen toeristen zijn. De tegemoetkomende auto’s reageren allemaal erg enthousiast met toeteren en iedereen zwaait naar ons. En er wordt van alles naar ons geroepen.

Nog net voor het donker komen we dan eindelijk bij de camping aan (met dank aan een vogelverslag van internet waar wij deze camping in hadden gevonden)

Dinsdag 12oktober : 2850? km : Moulay Bousselham

‘s nachts is het begonnen met regenen, en dat gaat de hele ochtend door. Af en toe stopt het eventjes, en dan beginnen er meteen erg veel vogels te zingen, maar het is steeds van korte duur. We zijn erg blij dat we gister de tent aan de auto hebben gezet. Onze nieuwe autotent bevalt goed. In tegenstelling tot de vorige hebben we nu ramen. Dat is leuk want nu kunnen we de zee niet alleen horen, maar ook zien. We hebben uitzicht op een getijde riviermondig omgeven door een kweldergebied. We zien aan de overkant van het water een zandduin, een stukje van de rivier en de zee. Ook hier zitten weer veel zilverreigers. Ze komen zelfs naast onze tent zitten.

Als het stopt met regenen maken we een rondje over de camping. We bekijken de planten op de camping. Er staat nog van alles in bloei. Bij de bomen valt op dat de bladeren erg dik zijn tegen de droogte. Daarna drinken we in het dorpje nog een kopje muntthee.

Woensdag 13 oktober: Moulay Bousselham

We maken een boottocht van ruim twee uur in het natuurreservaat Merdja Zerga. Onze gids Khalid weet de namen van alle vogels in vele talen. We zien onder andere verschillende soorten sterns, meeuwen en steltlopers. Veel wulpen en regenwulpen, grutto’s, een flamingo, bruine kiekendief en een visarend. Het gebied bestaat uit een grote moerasachtige baai in het binnenland. In de haven vind Esther nog stukjes koraal en schelpen.

Er zouden Afrikaanse moerasuilen te zien moeten zijn in het gebied, daarom maken we in de schemering een wandeling langs het moeras. Daar ontmoeten we Kharim die ons tegen een vergoeding de uilen wil laten zien. Hij is ornitholoog en weet erg veel van vogels, en we zien inderdaad vier jagende uilen (en een kwak). Erg spectaculair. Na afloop worden we uitgenodigd voor een kopje thee in zijn huis. Het huis is sober ingericht: een korangeschrift aan de muur, een paar matjes om op te zitten en een klein laag tafeltje, een paar plastic bloemen en een tv (ja dat is hier echt een eerste levensbehoefte!) en dat is eigenlijk alles wat er is. De gastvrijheid houdt niet op, want we worden ook nog uitgenodigd voor het eten. Het eten wordt bereid door zijn vrouw, die we verder jammer genoeg weinig zien. Hij heeft een dochtertje van 3 die wat rondloopt, maar erg verlegen is. Er kwam heerlijk warm brood en gefrituurde verse sardientjes met kruiden op tafel.

Donderdag 14 oktober: 2827 km Moulay Bousselham

We vertrekken van de camping en trekken verder naar het zuiden. We rijden eerst om de baai heen om het gebied eens van de andere kant te bekijken. De wegen zijn erg slecht, en door recente regenbuien zijn er veel plassen, en is er veel aarde en stenen op de weg gespoeld. Veel kinderen zwaaien naar ons, dus we zwaaien maar terug. Aan het einde van de weg mooi uitzicht over de baai. Herman ondekt op een grafsteen een uil. Daarna rijden we via kleine wegen naar Kenitra. In het gebied worden mais, pinda’s, bananen en in mindere mate paprika, s en pinda’s geteeld. Onderweg komen we onder andere een grote sprinkhaan, een slang en een muis tegen. Herman kan nog net op tijd stoppen voor een overstekende kameleon. Het beest probeerde daarna in een gat van ons voorwiel te kruipen. Herman stekt hem aan zijn staart er weer uit, en zet hem aan de kant van de weg. Dat tewijl de locals dachten dat we stopten om hem mee wilden nemen.

Als we lunchen langs een weggetje komt een man vragen om eten. We geven hem een appel en hij loopt vervolgens reuze triomfantelijk weg.

In Kenitra, een redelijk grote stad, zitten op veel telefoonpalen grote ooievaarsnesten met ooievaars.

We rijden verder tot Mediya Plage waar we een camping vinden (met koeien en kamelen). De badplaats schijnt zomers erg druk te zijn, maar nu is het er erg rustig. Op het strand vinden we een kwal van een halve meter. Esther ontdekt een stalletje waar ze een soort eikels verkopen, maar ze zijn niet te (vr)eten. We eten lekkere vis in een lokaal restaurant.

Vrijdag 15 oktober

We rijden ‘s ochtends langs de kasbah op weg naar het vogelmeer, maar de weg is van 2 kanten afgesloten. We rijden oostelijk via kleine weggetjes. Onderweg stoppen we bij een lokale markt. Het is er een enorme drukte. Als we onze auto parkeren komt er direct iemand in een geel hesje naar ons toe gehold dat hij de auto bewaakt. Dat schijnt hier gebruikelijk te zijn, dus we gaan samen de markt op. Er wordt met name veel groente verkocht. Maar ook kippen, kleding, en allerlei nootjes en dadels. We kopen wat groente in en gaan weer verder. Als we de parkeerwachter een paar dirham geven is hij enorm blij, en hij doet enorm veel moeite om een weg voor ons vrij te maken uit het gekrioel van auto‘s, vrachtwagens en ezelkarretjes.

Als Herman tijdens de lunch zijn bananenschillen wil begraven onder een paar stenen blijkt hij midden in een zwam gegrepen te hebben die enorm op een steen lijkt. Vlakbij staan grote gele paddenstoelen die al uit de ‘eieren’ zijn gekomen onder een kurkeik

Onderweg zijn veel bomenplantages, we zien vrijwel alleen maar naaldbomen, kurkeiken en heel veel eucalyptus bomen.

Als we een wit weggetje willen nemen blijkt die niet te bestaan en we besluiten een onverhard pad te nemen dat ongeveer dezelfde kant op gaat. Onze eerste ervaring hier met onverhard rijden en een goede oefening voor het navigeren op satellietbeelden. Als we in het bos rijden komen er opeens heel veel hoenders over ons pad heen rennen. Onderweg komen uit het niets soms toch nog mensen die met schapen of geiten lopen, of mensen die in omgeploegde akkers op zoek zijn naar hout, of ze lopen er soms zomaar. We stoppen een uur voor het donker wordt op een veldje om er te overnachten. Nadat we onderweg al 1 schildpad hadden gezien bij de weg, zien we er hier nog 5. We horen eerst steeds een raar gekloenk en kunnen het niet thuisbrengen. Het blijken schildpadden te zijn die op elkaar botsen. Het lijkt erop of ze aan het paren zijn. Het is er verder muisstil, en we zien er zelfs geen mensen meer. Als Esther in de auto het dagboek zit te schrijven ziet Herman eerst een uil laag overvliegen, dan hoort Esther een tikje op het dak, maar let daar verder niet op. Herman komt vlak erna vertellen dat er een (kerk?)uil op onze auto was geland. Hij heeft er nog met de zaklantaarn op geschenen en de uil erg goed kunnen zien. Hij was vrij groot en wit van voren.

Zaterdag 16 oktober

Eén schildpad die we de avond ervoor hebben gezien zit ‘s ochtends nog steeds onder een hoopje bladeren vlakbij de auto. Er komt een schaapherder langs op een ezel die vriendelijk gedag zwaait. Zijn ezel is voorzien van een ezelradio. Erg grappig. Er staan hier voornamelijk eucalyptusbomen, en ‘s ochtends als alles nat is van de dauw ruikt alles naar de zoetige geur van eucalyptus. We volgen het zandpad door het bos tot de asfaltweg. Onderweg komen we nog langs een dorpje waar de vrouwen water aan het halen zijn bij een waterput. De meeste dorpjes hebben inmiddels waterleiding, dus dit is de uitzondering.

We komen bij het begin van de bergen. Vanuit de verte zien we al een grote groep tenten staan bij een dorpje. Het blijkt dat een lokaal festival in volle gang is. Grote groepen versierde paarden met ruiters die musketgeweren dragen. Er zijn zeker enkele honderden cavaleristen. Ze rennen in groepjes een groot veld over om vervolgens in volle galop allemaal tegelijk hun geweer in de lucht af te schieten. Verder worden er veel zoetigheden en ander eten verkocht.

We rijden door de heuvels verder door richting de Romeinse site Volubilis. Omdat het al donker wordt zoeken we een plekje om wild te kamperen met uitzicht op de Romeinse ruïnes en op het naastgelegen bergdorpje Moulay Idriss. Het is een droomplek met dit fantastische uitzicht. We horen veel uilen en zien er nog ook nog 2.

‘s nachts kloppen er opeens twee mannen aan op ons raam. Ze beweren dat het land van één van hun is. Ze wonen in een naastgelegen boerderij. Met twee blikjes Heineken maken we ze erg blij. Ze bedanken uitvoerig en we worden meteen uitgenodigd bij hun thuis. Gezien het tijdstip gaan we daar maar even niet op in. We zijn wel zeer welkom om op hun land te blijven overnachten.

Zondag 17 oktober

We staan vroeg op als het licht wordt. Na een broodje te hebben gekocht in het stadje Moulay Idriss gaan we eerst naar Volubilis. Deze Romeinse stad is vrij goed bewaard gebleven. Van veel huizen staan er nog muren overeind, op sommige plekken zijn er nog mozaïeken te zien. Zelfs eentje met een olifant. Er staat een vrij compleet gerestaureerde poort ter ere van keizer Caracalla en er staan nog resten van verschillende tempels. Na het bezoek gaan we terug naar het Moulay Idriss. Het stadje is tegen de bergen aangeplakt. We drinken wat op een terras en we kopen rozijnen, olijven en mandarijnen. Voor de lunch eten we een heerlijke groente tajine in een restaurant met uitzicht op het dal.

We besluiten door te reizen naar Azrou van waaruit we een paar nationale parken willen bezoeken. Als we door Meknes rijden blijkt op de andere baan een Nederlandse Mercedes te rijden. De Marokkaanse inzittenden zwaaien naar ons. In een volgend plaatsje zien we ze weer en ze gebaren ons ze te volgen naar de parkeerplaats. De bestuurder blijkt uit Nederland te komen. Het is een dove man uit Waddinxveen, die Ali heet. In de auto zit ook zijn zus met man en dochter. We communiceren met briefjes in het Nederlands en de vrouw spreekt Frans. We worden meteen uitgenodigd om bij zijn familie thuis een kopje thee te drinken. Wat een gastvrijheid weer! Het huis is mooi ingericht met prachtige tegels. Ook staat er allerlei apparatuur zoals een computer. In tegenstelling tot ons vorige huisbezoek blijft de vrouw des huizes hier wel bij ons zitten. Het gaat er hier veel moderner aan toe. De gesprekken zijn erg grappig. Als Ali ons niet begrijpt schrijven we het op een briefje, of we proberen het zijn zus uit te leggen in het Frans. En als we met zijn familie in het Frans praten, vertaalt zijn zus dat ook weer voor hem. Als hij wat wil zeggen gebaart hij, soms begrijpen we hem direct, of hij schrijft ook iets op een briefje, en soms moet zijn zus ons weer iets in het Frans uitleggen, wat we dan weer niet altijd begrijpen omdat ons Frans nogal gebrekkig is. Maar we komen er uiteindelijk altijd uit en het is heel erg gezellig. Ze hebben nog 2 zoons in de puberleeftijd waarvan er 1 opeens met een bord patat rondloopt. Ze maken ons duidelijk met gebaren dat ze het maar niets vinden. Halverwege ons bezoek doet de vrouw haar hoofddoek ineens af. Na een aantal kopjes thee en een tot de rand gevulde maag hervatten we onze reis naar Azrou.

Het landschap is erg veranderd. We zitten aan het begin van de atlas en we hebben op hoge punten al goed uitzicht op de bergen. In Azrou treffen we een gezellige kleine camping aan in een boomgaard. Het douchewater wordt verwarmd met een houtvuur. Het systeem werkt geweldig goed. Sinds ons vertrek nog niet zo heerlijk kunnen douchen. Dat is echt genieten dus.

Maandag 18 oktober

We slapen uit. Dat wil zeggen dat we nu om half 8 wakker worden in plaats van 6 uur als het licht wordt. Thuis lukt Esther dat nooit, en zeker niet zonder wekker, maar nu we niet hoeven werken gaat het makkelijker dan ooit. Hier lijkt 8 uur ‘s ochtends al halverwege de dag. We beginnen de dag rustig met wat lezen, knutselen aan de auto, wat uitproberen met de GPS en fossielen locaties uitzoeken.

‘s middags zijn we naar Azrou geweest. Een leuk klein plaatsje. Er zijn erg veel kleine winkeltjes en aan de rand van het centrum zitten parkjes met uitzicht op de bergen. Het valt erg op dat het hier overal veel schoner is dan waar we eerder waren.

Dinsdag 19 oktober

We hebben vandaag een rondje gereden op kleine onverharde weggetjes om de gps-apparatuur goed uit te proberen. Alles deed het op zich wel goed, maar het bleek eerst nog vrij lastig om de mini weggetjes zichtbaar te krijgen. Er zijn hier prachtige cederbossen en we hebben 2 groepen met makaken gezien. Die lopen hier rond in het bos. Het waren families met ook kleintjes erbij. We hebben de apen uitgebreid kunnen bekijken, en het was vooral erg leuk als ze gingen donderjagen in de bomen. Ook kwamen we onderweg een opvliegende uil tegen. Het is niet normaal zoveel als we er zien, we rekenen er inmiddels gewoon op dat we er iedere dag minstens eentje tegenkomen. Op sommige plekken reden we ineens dwars door de lavavelden. Daar groeiden ook geen bomen. De lavavlaktes waren erg ruig met veel keien die prachtig begroeid waren met mossen. Het leek er net Ijsland. We kwamen onderweg nog een vogelmeer tegen met bijzonder veel vogels, voornamelijk zilverreigers en allerlei soorten eenden.

Foto's volgen later

Groeten en bedankt voor alle leuke eactie tot nu toe!

Herman en Esther